De eerste voorontwerpen zijn klaar. Ik voorspelde een lange tijd geleden, ten tijde van de verkoop van mijn golfke, dat er plannen broedden om het (uit)gespaarde geld nuttig te besteden. Die Ipod, waarvan toen sprake, is er nog altijd niet, ik wacht op de Iphone. Iets in mij wil altijd het leukste speelgoed, altijd beter en meer. Vandaar dat ik al enkele maanden watertand van een Iphone. Boys & toys. 't Is altijd iets.
Nuttige bestedingen dus. De renovatie van ons huisje is voor een deel in handen gegeven van Bernard en Wendy, oftewel architectenbureau Plan-X. En zij hebben ons afgelopen woensdag de voorontwerpen laten geworden. Naast wat ramen, een tussenverdiep en het dak, mogen zij ons eerste verdiep, badkamer en "dressing", onder handen nemen. Onze oude badkamer is versleten. Als je goed kijkt op het plan aan de rechterzijde kan je de badkamer en dressing vinden. Dit is maar één van de 6 versies die zijn getekend. Qua indeling van de 2 kamers de we ervoor zullen gebruiken zal het dit wel worden. Nu is het enkel nog dromen en discussiëren over de positie van de pot, den douche en 't bad. Luxeprobleempjes dus. Maar ze moeten nu eenmaal besproken worden.
Dacht ik even dat ik een unicum had ontdekt in de tuin vandaag. Kijk maar eens naar wat ik tegenkwam op het terras. 'k Was ijverig bezig om het eens proper te vegen toen, tussen alle andere oorwormen door, er ineens een zonderling exemplaar te voorschijn kwam. Een albino oorworm!! Moest ik nu alle instituten in België opbellen om hen op de hoogte te brengen van mijn vondst?
Maar niets is wat het lijkt. Na wat opzoekwerk op het net, leerde ik wat bij. Een oorworm vervelt een aantal keer in zijn leven en is dan enkele uren zeer bleek. Maar je kan het dus geen unicum noemen. 'k Heb hem dan maar weer laten lopen.
Afgelopen donderdagnacht heb ik toch echt wel waanzinnig gedroomd. Helemaal niet te vergelijken met de droom van "kinderen voor kinderen", u weet wel die droom van ka ka kado's en hieperdepiep. Nee, het was eigenlijk afgrijselijk. Ik droomde dat ik opstond en tijdens een speciaal journaal op één zag dat in Libanon 3 atoombommen tot ontploffing waren gebracht. 'k Zag beelden van 3 paddestoelwolken en een rare vorm van paniek overmeesterde me. Mijn gedachten gingen gewoonweg alleen over mijn oerinstinct om mijn gezin te beschermen en dan vooral Zico. Wij hebben allemaal in meer of minder mate - de mensen van mijn generatie dan toch - gesproken met familie die WO II heeft overleefd. Veel hebben ons Vake of ons Moeke daar nooit over verteld, maar dat het traumatisch is geweest, is geen moeilijke vastelling. Ik droomde angst, hulpeloosheid, wanhoop... En werd wakker met een simpele gedachte: "rare droom". Meer niet, 'k had het helemaal niet ervaren als een nachtmerrie
Later op de dag, gisterenavond meerbepaald, tijdens " Zo is er maar één", zong Bart Peeters een lied van Brel, "een vriend zien huilen kan ik niet" en Stijn gaf een machtig meesterlijke versie ten berde van Doe Maars "Smoorverliefd". De muziek van gisterenavond maakte de gedachte aan die droom weer los en voor ik het wist, linkte ik alles aan een interview dat ik, god weet wanneer, ooit las met Thom Yorke. Hij had het toen over angsten met betrekking tot het lot van zijn kinderen en hoe ze hem inspireerden bij het maken van, als ik het mij goed herinner, "Amnesiac". Hoe zal Bush de wereld beïnvloeden? Die zak is een risico voor de toekomst van mijn kinderen of kleinkinderen en ik kan er niets aan doen. En dus maakte hij er maar een prachtig CD-tje over.
Allé ja, een nieuw gegeven dat ik mij nu, na twee jaar en een beetje, pas echt begin te realiseren: de liefde van een vader voor zijn kind. Moeders voelen dat eerder dan vaders en deze vader begint er dus nu aan. Graag zien kende ik al langer. Maar wat ik voel voor Zico was tot gisteren toe alleen maar onbewust aanwezig. Nu kan ik het benoemen, de liefde van een vader voor zijn kind. Het heeft mij enkele weken geleden al eens overmeesterd. Zonder schrik heb ik toen 2 kerels de levieten gelezen en van mijn erf gejaagd. Die stonden ongevraagd ons huis, een klein beetje verstand hield me dan tegen om ze niet letterlijk bijeen te vegen, of dat althans te proberen. Vroeger had ik waarschijnlijk met een pak in mijn broek gezeten, enkele weken geleden dus niet... En dan donderdagnacht die droom... En gisteren de connectie bij 't horen van mooie muziek... Vaderliefde is onvoorwaardelijk, net als broers en zussen, en ouders en grootouders. Bloedverwantschap, 't maakt me blij. En dan ben ik heerlijk gaan slapen.
Het concept van mijn vorig berichtje stond al te wachten op verdere afwerking terwijl Tia in volle voorbereiding van die zelfde OS zo maar eventjes indoor wereldkampioen 5-kamp is geworden. En ik maar dromen over Jean-Mi. Geestig eigenlijk, alle concurrenten van Tia zijn zich aan het sparen om te kunnen pieken in Peking. En zij deelt die vrouwen een lekkere mentale tik uit. Ter voorbereiding van de OS wereldkampioen worden in je trainingsdiscipline, tussen de soep en de patatten door zo...
Vreugde na het afzien
Die 800m was afzien! Ik zat in de auto met ons vader op weg van Arnhem naar Berchem. Wij hebben er niets van kunnen zien. Doodse stilte, volume HOOG, oren naar de boxen, 927 live komt echt niet goed door in de buurt van 's Hertogenbosch... En dan helemaal niet dezelfde ontlading als wanneer je het live zou zien op TV. Deze morgen heb ik de beelden voor 't eerst kunnen bekijken. Die 800m was écht afzien! Tussen de soep en de patatten diep gaan om later met de gouden Olympische plak hoogspringen naar huis te komen. Een koud kunstje.
Jean-Michel Saive lijkt zich op een vreemde manier te willen selecteren voor de Olympische Spelen in Peking. Hij trekt naar het TAS-CAS, het Internationaal Sporttribunaal. Op 12 maart mag hij daar een rechtstreekse selectie voor de OS gaan afdwingen. Dat zal hij alleszins toch proberen. Saive dreigt die selectie mis te lopen door een of andere laattijdige ingreep van de ITTF, de internationale tafeltennisfederatie. Voor die in- of kunstgreep stond Jean-Mi samen met de Zweed Persson op de 20ste plaats, na de ingreep werd hij plots 21ste. Hiervoor was een (her)berekening van de ranking nodig tot op 2 cijfers na de komma. Hoe hij juist zal pleiten? Joost mag het weten. En of hij dit zal kunnen winnen betwijfel ik. Want regels zijn regels. En in die regels zullen zijn vertegenwoordigers wel een hangijzer gevonden hebben om hun pleidooi aan op te hangen. Maar zijn gevoel is het mijne en dat van nog meer Belgen. Althans dat hoop ik toch. Op basis van zijn hele carrière, waaronder zijn prestaties in het afgelopen Top 12 tornooi, en zijn 20ste plaats van voor de bewuste ingreep wil iedere belg toch dat hij naar zijn 6de OS kan. Laat hem toch gewoon gaan! De andere kant van de medaille geeft nog een andere optie. Jean-Mi zal gewoon moeten laten zien dat hij het waard is. Na een prachtige carrière met zeer veel successen kan hij geen volledig seizoen meer uitblinken bij de absolute internationale top. Het vat is bijna af. 't Is moeilijk te aanvaarden, maar misschien is hij niet goed genoeg meer. De ITTF toont toch wel wat begrip voor zijn grieven en geeft hem een uitstekende kans om zich te kwalificeren via een kwalificatietornooi. Daar kunnen een 9-tal atleten zich nog plaatsen en Jean-Mi mag daar vanaf de 1/16 finales zijn plaats afdwingen. Eén matche winnen en 't is gebakken. Maar hij weigert tot nog toe deze tegemoetkoming. Eergevoel is een raar beestje.
Mijn advies? Laadt u gewoon nog één keertje op. Vergeet (negeer) die bonzen bij de ITTF. Speel die Aziaten op een hoopje. Kluister ons in augustus aan ons scherm, of beter nog aan een groot scherm op de Grote Markt. En kom als het even kan naar huis met een medaille. Dat zou prachtig zijn!
Tijdens het afgelopen weekje vakantie heeft Zico veel tijd met zijn mama doorgebracht. Ze zijn gaan zwemmen, turnen, wandelen en spelen. Ik was immers bezig met een antwerpse sportweek, basketbal natuurlijk, en dat voor de allerkleinsten. Op de antwerpse basketbalweek in de Luysbekelaar hebben ze zich rotgeamuseerd tijdens de trainingen, shootingcontest en one on one competitie. Als afsluiter van de week toverden we de zaal in een heuse basketbal arena; tribunes, muziek én supporters (ouders) voor de verschillende finales voor alle categoriën. Iedereen heeft het enorm naar zijn zin gehad en de winnaars zijn allen met een bal naar huis gegaan. Deze zondag was het dan weer Zico zijn beurt om zich in het zweet te werken. Op naar de bewegingsschool in Grimbergen waar ze tot onze verbazing een volledig nieuw parcours hadden opgesteld. Niets was nog hetzelfde, het leek wel een andere zaal. Creatief omgaan met het boek van "Janssen en Fritsen" heet dat dan. Catho en ik waren blij als kleine kindjes dat er een airtrack stond voor Zico zijn groep. Maar onze kleine held vond dat maar niks, hij was volledig in de ban van de "bal-buisberg". De klim naar de grote glijbaan bleek ook spectaculair en gevaarlijk (zonder erg)! Check it out.
Ik wil u ook nog even wijzen op een schitterend cadeau dat Zico voor zijn verjaardag heeft gekregen. Door mij werd het spontaan uitgeroepen tot beste cadeau ooit. Catho had het zelfs geheim gehouden voor mij dat ze dit "besteld" had bij de vriendinnen. Ze wist dus dat ik het ook prachtig zou vinden. Zico zelf is er ook gek van en speelt er graag mee al moet ik nog altijd helpen. 't Is dan ook speelgoed voor kinderen van 4-99 jaar...
Quadrilla
Quadrilla, een knikkerbaan gemaakt uit hout die je kan opbouwen tot verschillende banen. Het spreekt voor zich dat ik me al aardig heb moeten beheersen om geen extra stukken te gaan kopen. Man, daar gaan we nog serieuze torens mee bouwen!!
Nu we toch bezig zijn over kinderspeelgoed heb ik nog een tip. Zico is sinds een tijdje in de ban van schaduw, je kent dat wel, overal in huis volgt hij zijn schaduw. Op de kasten projecteert hij zichzelf als het donker is, hij is zelfs een keer serieus geschrokken als ik me ging moeien. Mijn hand werd iets te groot op de kast, de paniek op zijn gezicht sprak boekdelen. Oma Oosters heeft er dan maar een boekje over gekocht met een lampje erbij.
Wij hebben het in het nederlands!!
Die Oma's toch, ze hebben zo veel ervaring. Sindsdien is hij helemaal niet bang meer van schaduw. Een goeie zet dus!
Didier Mbenga bij de Mavericks, dat deed me niet veel. Mbenga bij de Warriors nog minder eigenlijk. Maar Mbenga bij de Lakers van Phil Jackson dat spreekt toch wel tot de verbeelding. 'k Heb nu al 2 keer het boek van Phil Jackson gelezen, Sacred Hoops. Vandaar dat ik geloof (hoop) dat hij Mbenga wel naar een hoger niveau zou kunnen tillen. Hij wordt dan nog persoonlijk bijgestaan door Kareem Abdul-Jabbar, de vleesgeworden werkelijkheid van de skyhook, daar word ik dan stil van. Neemt u even tijd om zijn filmpje te bekijken. Veel succes Mr. Mbenga, geniet er van!
De bewegingsschool deze morgen heeft aan alle verwachtingen kunnen voldoen. Zico heeft zich kunnen uitleven in een spectaculair omgebouwde sporthal. Eerst was hij niet te stoppen, wachten op het beginmuziekje was moeilijk. Heel dat speelparcours ligt daar te wachten en dan mag je er nog niet mee gaan spelen, wat een marteling. Toen het muziekje weerklonk, wist hij niet waar te beginnen; een fietsparcours, klimmen op de helling van de Drie Grote rollen, de ladder over de Grote Afgrond der Vergetelheid, de Breek Mij Af Torens afbreken, kruipen over de Altijd In Beweging Baan, ballen gooien door de Hoepelde Hoepels, Les Deux Tribunes beklimmen en afdalen... Drie kwartier lang heeft hij zich tegoed gedaan aan het betere klim en klauterwerk, nog wat onwennig soms, met de hulp van zijne pa, ook wat onwennig. Sinds lang hebben we nog eens een videootje op youtube geplaatst, Zico op weg naar de GlijPlank.
Greetz
G.
PS: Deze week nog een bedrijfsbezoek bij DUVEL, dat belooft.
Het was reeds lang geleden dat Catho en ik er samen nog eens van geprofiteerd hadden. Tot gisteren. Zico naar zijn tante Sarah gebracht in Hoboken en wij op de lappen. Katy, de vrouw van Tim, stak een feestje in elkaar aan het station in Mechelen en vermits Tim een lid is van de bende van de Friendshiply Love mogen wij daar niet op ontbreken. Die bende is trouwens door uw dienaar op een met bruine rum overgoten moment in het leven geroepen tijdens het vrijgezellen weekend van Steven "Cutting Edge" Raeman enkele jaren geleden. Die korte, krachtige toespraak van toen gaat nog steeds over de tong en Havana Club sponsort ondertussen de feestjes (of is dat nu net andersom...)
Om de avond in te zetten zijn wij met ons tweetjes plezant en lekker gaan tafelen in Dôme sur Mer, heerlijke zeevruchten en schaaldieren vlak bij onze deur. Dat was maar het begin van een zeer geslaagde avond. In Mechelen stonden cameraploegen, fotografen en een rode loper, thema van de avond, en een top DJ ons op te wachten. De danslustigen hebben het niet kunnen laten... 't Was de moeite, met een voze kop als gevolg.
We hebben ondertussen concrete plannen om met Zico naar de bewegingsschool in Grimbergen te gaan. Hij is juist ingeschreven en volgende week trekken we er een eerste keer naartoe. Dat gaat een voltreffer worden! Een verslag zal je hier zeker kunnen lezen en dat zal ik tevens van wat foto en/of videomateriaal voorzien.
Afgelopen donderdag besloot ik om met onze Zico eens een kijkje te gaan nemen in de kleuterschool waar we hem eventueel wel wilden inschrijven. Zijn nichtje, Romy, loopt daar al school en zij spreekt vol trots en met pretoogjes over haar juf en "haar" plein, De Dageraadplaats. Tegen 15u waren we via een kleine fietsomweg daar aangekomen. Eerst een luchtje scheppen op de fiets, dat gun ik hem wel vaker. Hij geniet altijd met volle teugen van de buitenlucht. Na een uurtje speeltuin of wandelen lijkt het altijd of hij in hogere sferen terecht is gekomen. In sportmiddens meen ik dat ze dat "the zone" noemen, een volledig evenwicht tussen lichaam en geest waardoor alles loopt zoals het moet lopen. Een zalige vorm van tevredenheid maakt zich dan meester van je. Zico laat die gemoedstoestand zeer gemakkelijk tot zich komen als hij (buiten) kan spelen. Een gezonde eigenschap!
De kennismaking met de school sloeg evenwel tegen. Het gesprek met de mensen van het secretariaat ging dadelijk over de inschrijvingsmodaliteiten en zij meldden mij zeer droog dat ik voor hem een jaar te laat was. Mijn argumenten over zijn geboortedatum konden daar niets aan veranderen. Ze zouden hem nooit willen inschrijven, ook de wachtlijst kon niet. Discriminatie op basis van een geboortedatum! (Ter verduidelijking; kinderen van 2005 moesten zich vorig jaar al hebben ingeschreven, vermits Zico van eind 2005 is, mocht dat vorig jaar evenwel nog niet.) Mijn bloed was al aan het koken. Ze zouden onze held toch niet discrimineren op basis van zijn geboortedatum? Ik had geen zin om in discussie te gaan met die vrouw dus ben ik maar naar buiten gegaan. Daar stond mijn schoonzusje al te wachten op haar spruit. De kans voor mij om even te ventileren en voor Zico om zijn samen Felix, broer van, op Romy te wachten. Toch nog wat lachende kindergezichtjes....
Om af te ronden toch nog even melden dat ik apetrots ben omdat Zico ondertussen is ingeschreven op zijn eerste school. We hebben wijselijk besloten om een andere school de voorkeur te geven. Daar hebben ze ons trouwens ook gewezen op een recht op voorrang voor kinderen van november of december bij hun eerste inschrijving. Toch geen discriminatie dus, of positieve dan toch. Stedelijke kleuterschool De Krokodil zal per 1 september kennis maken met Zico. 't Zag er alleszins prachtig uit met die hoge klassen, die prachtige reuzegrote stadstuin met een stel joekels van bomen en een heuse berg zand in 't midden (den baareg) Hij zal er zalig kunnen ravotten, dat ze hem maar laten genieten van zijn dagelijkse speelroes. 'k Heb alvast een traantje weggepinkt na de inschrijving.
MP heeft me gisteren zeer positief aangemoedigd om verder te bloggen. Hij bevestigde kort dat hij het "ne goeie" vond, dat zal vanaf nu dus opnieuw "vindt" worden. Na een korte herleessessie realiseerde ik me dat er zeker een vervolg mag komen. Tot driemaal toe heeft hij me nu al laten weten dat hij wel eens uitkijkt naar leesvoer van mijn kant. 2 maal via een reply op deze blog en dan gisteren in de tribune net voor de match tussen Kangoeroes en Hasselt. Dat verslag laat ik evenwel aan hem over.
Morgen trek ik met de trein naar Turnhout. Enkele maanden geleden meldde ik jullie reeds mijn snode plannen om kosteloos naar Turnhout te rijden. Dat valt reuze mee en dus is mijn golfke verkocht, met toch wat spijt in het hart... Hij was immers een familiestuk dat ik van mijn Tante Maria zaliger overgekocht had. Die uitgespaarde euros zullen binnenkort besteed worden aan een heuse Ipod om het lezen van de krant of invullen van de agenda op de trein van een noot muziek te voorzien. En voor de rest zullen ze bijdragen om ons gezinnetje nog meer van het leven te laten genieten. Wordt zeker vervolgd.
Op woensdag zal ik proberen met iet of wat regelmaat, als het weer het toelaat en ik uit mijn bed geraak om te vertrekken om 7u, toch eens met de fiets te rijden. Dan kan ik zo mijn fietstrainingen voor de 1/8 triatlon van Geel (recreatlon) afwerken. Mijn collega LO leerkracht, specialist duursporten, leraar trainingsleer in onze sportrichting, officieuze Human Resource Manager van onze school, manus van alles wat feestjes voor collega's organiseren betreft, Paul Embrechts, heeft zich geëngageerd om zo veel mogelijk collega's en leerlingen zo ver te krijgen dat ze zullen meedoen en finishen met behulp van een heus trainingsschema. Waarvoor mijn dank.
De eerste voorontwerpen zijn klaar. Ik voorspelde een lange tijd geleden, ten tijde van de verkoop van mijn golfke, dat er plannen broedden om het (uit)gespaarde geld nuttig te besteden. Die Ipod, waarvan toen sprake, is er nog altijd niet, ik wacht op de Iphone. Iets in mij wil altijd het leukste speelgoed, altijd beter en meer. Vandaar dat ik al enkele maanden watertand van een Iphone. Boys & toys. 't Is altijd iets.
