Ze zijn weer vertrokken, mijn 2 lieve schatten. Den ene naar de kribbe en de andere naar 't SHIM. Blijkbaar kijkt Zico er telkens echt naar uit om te kunnen gaan. 's Morgens weet hij heel goed dat hij het huis uit mag en wordt dan terecht ongeduldig als hij te lang moet wachten met zijn jas aan. In de kribbe zitten waarschijnlijk een paar leuke kindjes om mee te spelen ofwel is het speelgoed daar beter. Later zullen er weer andere dingen beter zijn dan thuis, zo zullen boterhammetjes ergens anders altijd beter smaken. Zou hij het eten in de kribben nu al beter vinden? The grass is always greener on the other side... Zolang hij maar blijft beseffen dat thuiskomen altijd leuk is. Tot ons groot plezier maakt hij steeds op een heel leuke manier duidelijk dat hij blij is om thuis te komen. There's no place like home. Het ouderlijke nest...dat doet mij denken aan de zalige zomers in de polder bij mijn grootouders of bij Tante Maria zaliger. 2 maanden aan een stuk in de polder ofwel op 't speelplein ofwel gaan werken, af en toe een onderbreking voor een sportkamp maar daarna steevast altijd terug naar Berendrecht of Zandvliet. Om dan een van de laatste dagen van augustus eindelijk terug in mijn eigen bed te liggen want 't schooljaar kwam eraan.
'k Was nooit thuis zei ons moeder wel eens. "Ik zal wel wassen", snauwde ze af en toe als ik na een paar nachten thuis opnieuw vertrok voor een tijdje. Wel, als wij ooit zoiets zeggen tegen de Zico, dan hoop ik dat hij zich gelukkig voelt en dat hij stiekem toch het "wat is het toch zalig in mijn eigen bed"-gevoel heeft. Mijn ouders hebben dat heel goed gedaan! Daar is dan opnieuw het besef dat Catho en ik ondertussen zelf aan dergelijk project begonnen zijn. 'k Ben niet de eerste die 't zegt over zijn ouders, over zijn thuis en niet de laatste. Nog maar eens een reden om onredelijk gelukkig te zijn.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten