Bagatellen

Zico komt deze morgen plots aandraven met zijn "baby's dierenboek". Hij vond dat het tijd was om samen met hem te lezen. Papa had genoeg in zijn gazet gebladerd. Met een smile tot achter mijn oren heb ik me dan van mijn taak gekweten om hem de dieren te leren kennen. "Poesh? Poesh?": zijn beste vriend. Hij verwart zelfs het konijn met de poes. Weet hij veel dat we nogal veel last hebben van de poezen uit de buurt die onze tuin nog altijd beschouwen als hun reuze kattenbak. Als hij dan in de tuin op zoek gaat naar de "poesh?" zijn wij vertederd door zijn schattige gedrag. 't Blijft één grote vertederende gebeurtenis, dat vaderschap.
Eerder deze week nog smolt ik helemaal weg in de auto. Niet zozeer van de warmte maar wel van Zico die door Antonin Dvorak aan het "dansen" sloeg. Onlangs heb ik een cd'tje van ons vader aangeslagen, Cara Klara 3. Eén van de schoonste stukjes daarop is het poco allegro uit vijf bagatellen op 47. En Zico is het daar blijkbaar mee eens. Waar een eens zó stoere jonge man zoal van wegsmelt tegenwoordig. ;-)

Ik was dus de krant aan het lezen. De Morgen van deze morgen staat weer vol leuke koppen. Staat u me toe er één met u te delen.
"Coaches en trainers moeten hun atleten naar de film van Marc Herremans meenemen. Pijn en vermoeidheid door sport is een voorrecht, zo blijkt." Wij, leraars en coaches, worden vaak geconfronteerd met jongeren die vaak en snel opgeven. Schotelen wij die gasten echt te moeilijke, zware, onnmenselijke opdrachten voor? Zijn de kinderen te lui? Er zijn geen echte flandriens meer, mensen kunnen niet meer afzien, geen moeite meer doen. Zo extreem moet je 't natuurlijk niet zien. Er zijn inderdaad bengels die niet graag moeite doen. En in onze job, leraars en trainers -sportjournalisten als HVdw-, worden wij vaak geconfronteerd met falen op dat vlak. Niet meer dan logisch eigenlijk, want is het niet onze taak om onze leerlingen, spelers te begeleiden om fouten te leren maken en te blijven maken op weg naar kunnen en kennen?

G.