Westmalle...it stings like 1000's of bees!!

Afgelopen zondag ben ik mijn "blog-voorbeeld" tegengekomen in Gent, of all places. De VTS, vlaamse trainersschool, had verzamelen geblazen in het sporthotel van BLOSO. Voor mij de eerste keer, voor Marco Polo de ...tigste. Lang hebben we evenwel niet kunnen zeveren over het bloggen. In alle haasten ben ik om 12u naar Westmalle vertrokken om daar om 12u45 te kunnen coachen. Maak je geen zorgen, ik was te laat, maar er was een stand in dus ik heb geen gevaarlijke toeren moet uithalen.

De wedstrijd zelf is, zoals ik gevreesd had, op een sisser afgelopen, 84-53. In de heenronde hadden we ze zelf een pak gegeven maar nu was het onze beurt. Deze eerste competitienederlaag in 2 seizoenen heeft heel wat pijnpunten bloot gelegd. De kopjes gingen naar beneden, basics werden verwaarloosd, de refs hebben ons niet gespaard, 4 afwezigen... Nu kan ik de ongelukkige calls van de refs al wat relativeren al heb ik ze zondag, in mijn hoofd althans, toch met wat minder vriendelijke woorden omschreven.

Wat me het meeste stoort, is dat ik deze nederlaag heb zien aankomen. Ondanks heel wat goed werk op training pakten mijn jongens de laatste wedstrijden veel te licht op. En nu hebben ze verloren van miniemen met gretigheid, vechtlust en karakter.

Je moet leren omgaan met verlies en eruit leren. Dat laatste wil ik best doen, maar ik zal nooit wennen aan verliezen. Het gevoel van onmacht, frustratie, ontevredenheid...is niets om aan te wennen. Toch niet op deze manier.

Dit is een uit de hand gelopen antwoord op de vraag van Marco Polo: "Hoe was het in Westmalle?" Zo slecht dus dat ik het nodig vond om dat restje frustratie nog ff van mij af te bloggen voor ik mijn jongens op training eens op hun plichten ga wijzen. Het werkt echt, ik voel het. De goesting voor de training wint het van de woede...