Drie maal scheepsrecht....!?

Voor de derde keer in mijn zeer jonge leven heb ik een zware blessure opgelopen. Mijn rechter Achillespees is afgescheurd tijdens een wedstrijdje volleybal op school op woensdagnamiddag. Hoe is dat mogelijk vraagt een mens zich af? Wel volgens mij zijn er verschillende oorzaken. Ten eerste heb ik sinds de revalidatie van mijn kruisbandletsel 2 jaar geleden veel te weinig aan sport gedaan. Als je dan na 3 kwartier spelen met de leerlingen denkt dat je voluit kan gaan, je hebt nergens last, dan ga je iets explosiever starten en springen. Die laatste aanloop voor een eerste tempo aanval was er dus te veel aan. Plots stampt er iemand op mijn kuit, dacht ik. Ik draai me snel om en wil die mens naar zijn voeten geven maar... er stond niemand!? Nog voor ik op de grond viel, drong het besef van een maandenlange revalidatie tot mij door en heb ik de omstaanders een welgemeende FUCK toegeroepen. Een stuk of tien keer zelfs. Sorry mannen maar de frustratie was te groot, ik kon me echt niet bedwingen. En pijn deed het echt niet, enkel en alleen frustratie.

Ten tweede is er nog die behandeling met homeo-pathische spuitjes van die ontsteking enkele jaren terug. Daardoor is de pees blijkbaar blijvend verzwakt gebleven. Een traditionele behandeling bij de kine, en rusten zijn blijkbaar betere remedies. MP, je weze gewaarschuwd!! Excentrische oefeningen hebben trouwens hun nut al bewezen met betrekking tot het versterken van peesweefsel (cfr. Pat Viroux).

Een goed gehechte pees (niet de mijne).

Dr. Nick Jansen heeft me donderdag geopereerd. Achteraf heeft hij me kunnen bevestigen dat hij de pees zeer goed heeft kunnen hechten en dat alles weer goed kan komen. 8 weken moet ik nu met krukken lopen en mag ik totaal niet steunen op mijn voet. Als dat wel gebeurt, is de kans groot dat ik binnen de 6 maanden weer op de operatietafel moet. En dat heb ik wel gehad. Deze derde keer is de laatste!

Voorlopig heb ik zin in de revalidatie maar ik weet dat ik het snel beu zal zijn. Ik wil kost wat kost vermijden dat ik nog eens een blessure van deze aard oploop. Dat overleef ik niet meer. Vandaar dat ik zéér ernstig en met eindeloos veel zelfdiscipline de revalidatie ga afwerken. Mijn lichaam moet achteraf opnieuw in staat zijn om gezond aan verschillende sporten te doen. Ik mag er niet aan denken dat ik deze zomer niet kan ravotten met onze Zico in de tuin uit schrik dat er iets verkeerd zal lopen.

Greetz G.

De waterrat

Zijn die mazelen echt?

Zoals beloofd een klein verslag over Zico in het gigantische bad in Bornem. Volledig uitgeteld geniet hij nu van zijn papje. Op de terugweg was hij precies aan het genieten van wat endorfines, blik op oneindig uit het raam van de auto en rustig in- en uitademen door de neus. Een zalig gevoel he kereltje!

Die slangen zijn echt lastige beesten!

Ik geraak echt niet boven langs hier!

En nu snel naar de Arena om de 2 Israëliërs (Shivek vs Drucker) aan het werk te zien. Als dat maar niet zo grappig wordt als de 2 Atheners uit de film (Alles Moet Weg), dat was trouwens alleen de naam van een bloemenwinkel. Dit laatste enkel om eens een flard uit mijn hoofd rechtstreeks op deze blog te zetten. Schitterende film trouwens, zeker als je hem ziet in een zaal vol Oost-Vlamingen die geen letter van dat Antwerps dialect verstonden.

...

Deze post werd aangepast uit respect voor de overleden jongen, slachtoffer van de storm.

Nee, ik word niet gesponsord. Spijtig genoeg!

Catho heeft vandaag weer heel de dag ter beschikking gestaan van de Zico. En 't was weer de moeite. In de speeltuin aan 't atheneum van Berchem heeft hij zich bezig gehouden met onderzoek naar de verschillende vormen in het witte zand. Jammer genoeg voor hem steekt hij nog altijd liefst een hoopje zand in zijn mond om dan weliswaar vast te stellen dat hij het niet lekker vindt. En toch blijft hij dat maar volhouden. Volhouden zo jongen!

Ondertussen is het Catho opgevallen dat hij tegenwoordig liever achterwaarts van een trapje of een verhoog komt. De voorwaartse versie heeft ongetwijfeld te veel pijnlijke ervaringen opgeleverd. Dat deze evolutie er zat aan te komen wisten we wel, maar de overgang hebben we gemist. Toch wat beter opletten in 't vervolg. Deze stap in de ontwikkeling gaat zelfs zover dat ze achterwaarts door een openstaande deur zullen kruipen. Dat hebben we enkel uit een boek van de Super Nanny denk ik. Of was het die van Kind en Gezin? En dus nog niet uit ondervinding. Zo komen die mannekes tot schitterende strategiën om te leren. Hebben wij (onderwijzend personeel) nu niet geleerd om via positieve ervaringen de leerlingen betere strategiën te leren leren? Blijkbaar is het ouderwetse op uw bakkes gaan toch wel efficiënt. Het blijft te herleiden tot één ding, de enorme wil om te leren. Verbazingwekkend simpel!

Deze avond heeft Catho dan nog even een speeltuin in huis gebouwd. Een Ikea zetel, een Ikea dons en donsovertrek plus een Fat Boy, meer moet dat niet zijn om hem "zo zot als iet" te krijgen.
En maar tuimelen en klimmen, even wenen want het donsdeken lag niet meer waar hij verwacht had, toch weer verder tuimelen en klimmen, zich laten vallen... Het deed toch geen pijn.


En lachen dat het een lieve lust is!! Onze dag kan niet meer stuk. 't Is wel straf dat hij zo opgenaaid van al dat spelen direct is gaan slapen. Slaapwel lieve jongen!!

Wie weet is acrogym wel je roeping?

Westmalle...it stings like 1000's of bees!!

Afgelopen zondag ben ik mijn "blog-voorbeeld" tegengekomen in Gent, of all places. De VTS, vlaamse trainersschool, had verzamelen geblazen in het sporthotel van BLOSO. Voor mij de eerste keer, voor Marco Polo de ...tigste. Lang hebben we evenwel niet kunnen zeveren over het bloggen. In alle haasten ben ik om 12u naar Westmalle vertrokken om daar om 12u45 te kunnen coachen. Maak je geen zorgen, ik was te laat, maar er was een stand in dus ik heb geen gevaarlijke toeren moet uithalen.

De wedstrijd zelf is, zoals ik gevreesd had, op een sisser afgelopen, 84-53. In de heenronde hadden we ze zelf een pak gegeven maar nu was het onze beurt. Deze eerste competitienederlaag in 2 seizoenen heeft heel wat pijnpunten bloot gelegd. De kopjes gingen naar beneden, basics werden verwaarloosd, de refs hebben ons niet gespaard, 4 afwezigen... Nu kan ik de ongelukkige calls van de refs al wat relativeren al heb ik ze zondag, in mijn hoofd althans, toch met wat minder vriendelijke woorden omschreven.

Wat me het meeste stoort, is dat ik deze nederlaag heb zien aankomen. Ondanks heel wat goed werk op training pakten mijn jongens de laatste wedstrijden veel te licht op. En nu hebben ze verloren van miniemen met gretigheid, vechtlust en karakter.

Je moet leren omgaan met verlies en eruit leren. Dat laatste wil ik best doen, maar ik zal nooit wennen aan verliezen. Het gevoel van onmacht, frustratie, ontevredenheid...is niets om aan te wennen. Toch niet op deze manier.

Dit is een uit de hand gelopen antwoord op de vraag van Marco Polo: "Hoe was het in Westmalle?" Zo slecht dus dat ik het nodig vond om dat restje frustratie nog ff van mij af te bloggen voor ik mijn jongens op training eens op hun plichten ga wijzen. Het werkt echt, ik voel het. De goesting voor de training wint het van de woede...

Nog wat wennen.

Deze week heb ik meegewerkt op een stage van AUB op Linkeroever. Deze namiddag komt John Loridon in de zaal en er wordt aan de spelers gevraagd of ze weten wie dat die man is. Is er toch wel één speler zeker, die een (weliswaar kleine) biografie declameert over John. En ik zweer het, of ik hoop het althans, Johns lippen trilden van ontroering omdat een speler van 16 jaar zoveel over hem wist. Hij heeft in ieder geval zijn waardering voor de kennis van Jens uitgesproken. Goed gedaan Jens!!

En daar is het einde van de week reeds. Maandag gaan we er opnieuw tegenaan in Turnhout. Eindelijk kan ik dan eens echt luisteren naar die nieuwe cd's die ik gekregen heb. Het doet telkens deugd om wat in de auto te zitten op weg van en naar 't school. Onderweg kan ik naar muziek luisteren, een andere keer gewoon eens naar het nieuws of eens wat telefoneren. Dat laatste is de laatste tijd vaak het geval. Met als gevolg dat mijn GSM rekening veel te hoog oploopt naar mijn goesting. Maar dat zeveren over den basket is toch o zo leuk!

By the way het is maar één CD, de rest zijn allemaal bons. Minstens even leuk om te krijgen. Door tijdsgebrek, noem het liever een gebrek aan voldoende goesting ben ik er nog niet toe gekomen om even naar de FNAC te gaan. Zodus moet ik het maar met één nieuwe cd stellen in de auto. 'k Zal er dan ook een paar "oudere" meenemen om voldoende variatie te hebben op weg van en naar Turnhout en andere bestemmingen.

Toegegeven! Deze week had ik het blijkbaar nog wat moeilijk met het ordenen van mijn gedachten om op deze blog te zetten. Dat komt allemaal wel in orde. Er is geen druk om te bloggen. Het is alleen nog wat wennen om alle flarden die in mijn hoofd opduiken te evalueren op "blogwaardigheid". Als dat dan al lukt, wil dat niet zeggen dat ze op deze blog zullen verschijnen. Want één flard is nog sneller weg dan dat ze kwam. How is that for a newyear's statement!

'k Ben eens benieuwd of ik deze week nog eens met de fiets naar school zal rijden. Dat komt er echt te weinig van. Ik weiger het een goed voornemen te noemen. Want jullie weten hoe dat gaat met die voornemens.