De eerste voorontwerpen zijn klaar. Ik voorspelde een lange tijd geleden, ten tijde van de verkoop van mijn golfke, dat er plannen broedden om het (uit)gespaarde geld nuttig te besteden. Die Ipod, waarvan toen sprake, is er nog altijd niet, ik wacht op de Iphone. Iets in mij wil altijd het leukste speelgoed, altijd beter en meer. Vandaar dat ik al enkele maanden watertand van een Iphone. Boys & toys. 't Is altijd iets.
Nuttige bestedingen dus. De renovatie van ons huisje is voor een deel in handen gegeven van Bernard en Wendy, oftewel architectenbureau Plan-X. En zij hebben ons afgelopen woensdag de voorontwerpen laten geworden. Naast wat ramen, een tussenverdiep en het dak, mogen zij ons eerste verdiep, badkamer en "dressing", onder handen nemen. Onze oude badkamer is versleten. Als je goed kijkt op het plan aan de rechterzijde kan je de badkamer en dressing vinden. Dit is maar één van de 6 versies die zijn getekend. Qua indeling van de 2 kamers de we ervoor zullen gebruiken zal het dit wel worden. Nu is het enkel nog dromen en discussiëren over de positie van de pot, den douche en 't bad. Luxeprobleempjes dus. Maar ze moeten nu eenmaal besproken worden.
Dacht ik even dat ik een unicum had ontdekt in de tuin vandaag. Kijk maar eens naar wat ik tegenkwam op het terras. 'k Was ijverig bezig om het eens proper te vegen toen, tussen alle andere oorwormen door, er ineens een zonderling exemplaar te voorschijn kwam. Een albino oorworm!! Moest ik nu alle instituten in België opbellen om hen op de hoogte te brengen van mijn vondst?
Maar niets is wat het lijkt. Na wat opzoekwerk op het net, leerde ik wat bij. Een oorworm vervelt een aantal keer in zijn leven en is dan enkele uren zeer bleek. Maar je kan het dus geen unicum noemen. 'k Heb hem dan maar weer laten lopen.
Afgelopen donderdagnacht heb ik toch echt wel waanzinnig gedroomd. Helemaal niet te vergelijken met de droom van "kinderen voor kinderen", u weet wel die droom van ka ka kado's en hieperdepiep. Nee, het was eigenlijk afgrijselijk. Ik droomde dat ik opstond en tijdens een speciaal journaal op één zag dat in Libanon 3 atoombommen tot ontploffing waren gebracht. 'k Zag beelden van 3 paddestoelwolken en een rare vorm van paniek overmeesterde me. Mijn gedachten gingen gewoonweg alleen over mijn oerinstinct om mijn gezin te beschermen en dan vooral Zico. Wij hebben allemaal in meer of minder mate - de mensen van mijn generatie dan toch - gesproken met familie die WO II heeft overleefd. Veel hebben ons Vake of ons Moeke daar nooit over verteld, maar dat het traumatisch is geweest, is geen moeilijke vastelling. Ik droomde angst, hulpeloosheid, wanhoop... En werd wakker met een simpele gedachte: "rare droom". Meer niet, 'k had het helemaal niet ervaren als een nachtmerrie
Later op de dag, gisterenavond meerbepaald, tijdens " Zo is er maar één", zong Bart Peeters een lied van Brel, "een vriend zien huilen kan ik niet" en Stijn gaf een machtig meesterlijke versie ten berde van Doe Maars "Smoorverliefd". De muziek van gisterenavond maakte de gedachte aan die droom weer los en voor ik het wist, linkte ik alles aan een interview dat ik, god weet wanneer, ooit las met Thom Yorke. Hij had het toen over angsten met betrekking tot het lot van zijn kinderen en hoe ze hem inspireerden bij het maken van, als ik het mij goed herinner, "Amnesiac". Hoe zal Bush de wereld beïnvloeden? Die zak is een risico voor de toekomst van mijn kinderen of kleinkinderen en ik kan er niets aan doen. En dus maakte hij er maar een prachtig CD-tje over.
Allé ja, een nieuw gegeven dat ik mij nu, na twee jaar en een beetje, pas echt begin te realiseren: de liefde van een vader voor zijn kind. Moeders voelen dat eerder dan vaders en deze vader begint er dus nu aan. Graag zien kende ik al langer. Maar wat ik voel voor Zico was tot gisteren toe alleen maar onbewust aanwezig. Nu kan ik het benoemen, de liefde van een vader voor zijn kind. Het heeft mij enkele weken geleden al eens overmeesterd. Zonder schrik heb ik toen 2 kerels de levieten gelezen en van mijn erf gejaagd. Die stonden ongevraagd ons huis, een klein beetje verstand hield me dan tegen om ze niet letterlijk bijeen te vegen, of dat althans te proberen. Vroeger had ik waarschijnlijk met een pak in mijn broek gezeten, enkele weken geleden dus niet... En dan donderdagnacht die droom... En gisteren de connectie bij 't horen van mooie muziek... Vaderliefde is onvoorwaardelijk, net als broers en zussen, en ouders en grootouders. Bloedverwantschap, 't maakt me blij. En dan ben ik heerlijk gaan slapen.
Het concept van mijn vorig berichtje stond al te wachten op verdere afwerking terwijl Tia in volle voorbereiding van die zelfde OS zo maar eventjes indoor wereldkampioen 5-kamp is geworden. En ik maar dromen over Jean-Mi. Geestig eigenlijk, alle concurrenten van Tia zijn zich aan het sparen om te kunnen pieken in Peking. En zij deelt die vrouwen een lekkere mentale tik uit. Ter voorbereiding van de OS wereldkampioen worden in je trainingsdiscipline, tussen de soep en de patatten door zo...
Vreugde na het afzien
Die 800m was afzien! Ik zat in de auto met ons vader op weg van Arnhem naar Berchem. Wij hebben er niets van kunnen zien. Doodse stilte, volume HOOG, oren naar de boxen, 927 live komt echt niet goed door in de buurt van 's Hertogenbosch... En dan helemaal niet dezelfde ontlading als wanneer je het live zou zien op TV. Deze morgen heb ik de beelden voor 't eerst kunnen bekijken. Die 800m was écht afzien! Tussen de soep en de patatten diep gaan om later met de gouden Olympische plak hoogspringen naar huis te komen. Een koud kunstje.
Jean-Michel Saive lijkt zich op een vreemde manier te willen selecteren voor de Olympische Spelen in Peking. Hij trekt naar het TAS-CAS, het Internationaal Sporttribunaal. Op 12 maart mag hij daar een rechtstreekse selectie voor de OS gaan afdwingen. Dat zal hij alleszins toch proberen. Saive dreigt die selectie mis te lopen door een of andere laattijdige ingreep van de ITTF, de internationale tafeltennisfederatie. Voor die in- of kunstgreep stond Jean-Mi samen met de Zweed Persson op de 20ste plaats, na de ingreep werd hij plots 21ste. Hiervoor was een (her)berekening van de ranking nodig tot op 2 cijfers na de komma. Hoe hij juist zal pleiten? Joost mag het weten. En of hij dit zal kunnen winnen betwijfel ik. Want regels zijn regels. En in die regels zullen zijn vertegenwoordigers wel een hangijzer gevonden hebben om hun pleidooi aan op te hangen. Maar zijn gevoel is het mijne en dat van nog meer Belgen. Althans dat hoop ik toch. Op basis van zijn hele carrière, waaronder zijn prestaties in het afgelopen Top 12 tornooi, en zijn 20ste plaats van voor de bewuste ingreep wil iedere belg toch dat hij naar zijn 6de OS kan. Laat hem toch gewoon gaan! De andere kant van de medaille geeft nog een andere optie. Jean-Mi zal gewoon moeten laten zien dat hij het waard is. Na een prachtige carrière met zeer veel successen kan hij geen volledig seizoen meer uitblinken bij de absolute internationale top. Het vat is bijna af. 't Is moeilijk te aanvaarden, maar misschien is hij niet goed genoeg meer. De ITTF toont toch wel wat begrip voor zijn grieven en geeft hem een uitstekende kans om zich te kwalificeren via een kwalificatietornooi. Daar kunnen een 9-tal atleten zich nog plaatsen en Jean-Mi mag daar vanaf de 1/16 finales zijn plaats afdwingen. Eén matche winnen en 't is gebakken. Maar hij weigert tot nog toe deze tegemoetkoming. Eergevoel is een raar beestje.
Mijn advies? Laadt u gewoon nog één keertje op. Vergeet (negeer) die bonzen bij de ITTF. Speel die Aziaten op een hoopje. Kluister ons in augustus aan ons scherm, of beter nog aan een groot scherm op de Grote Markt. En kom als het even kan naar huis met een medaille. Dat zou prachtig zijn!
Tijdens het afgelopen weekje vakantie heeft Zico veel tijd met zijn mama doorgebracht. Ze zijn gaan zwemmen, turnen, wandelen en spelen. Ik was immers bezig met een antwerpse sportweek, basketbal natuurlijk, en dat voor de allerkleinsten. Op de antwerpse basketbalweek in de Luysbekelaar hebben ze zich rotgeamuseerd tijdens de trainingen, shootingcontest en one on one competitie. Als afsluiter van de week toverden we de zaal in een heuse basketbal arena; tribunes, muziek én supporters (ouders) voor de verschillende finales voor alle categoriën. Iedereen heeft het enorm naar zijn zin gehad en de winnaars zijn allen met een bal naar huis gegaan. Deze zondag was het dan weer Zico zijn beurt om zich in het zweet te werken. Op naar de bewegingsschool in Grimbergen waar ze tot onze verbazing een volledig nieuw parcours hadden opgesteld. Niets was nog hetzelfde, het leek wel een andere zaal. Creatief omgaan met het boek van "Janssen en Fritsen" heet dat dan. Catho en ik waren blij als kleine kindjes dat er een airtrack stond voor Zico zijn groep. Maar onze kleine held vond dat maar niks, hij was volledig in de ban van de "bal-buisberg". De klim naar de grote glijbaan bleek ook spectaculair en gevaarlijk (zonder erg)! Check it out.
Ik wil u ook nog even wijzen op een schitterend cadeau dat Zico voor zijn verjaardag heeft gekregen. Door mij werd het spontaan uitgeroepen tot beste cadeau ooit. Catho had het zelfs geheim gehouden voor mij dat ze dit "besteld" had bij de vriendinnen. Ze wist dus dat ik het ook prachtig zou vinden. Zico zelf is er ook gek van en speelt er graag mee al moet ik nog altijd helpen. 't Is dan ook speelgoed voor kinderen van 4-99 jaar...
Quadrilla
Quadrilla, een knikkerbaan gemaakt uit hout die je kan opbouwen tot verschillende banen. Het spreekt voor zich dat ik me al aardig heb moeten beheersen om geen extra stukken te gaan kopen. Man, daar gaan we nog serieuze torens mee bouwen!!
Nu we toch bezig zijn over kinderspeelgoed heb ik nog een tip. Zico is sinds een tijdje in de ban van schaduw, je kent dat wel, overal in huis volgt hij zijn schaduw. Op de kasten projecteert hij zichzelf als het donker is, hij is zelfs een keer serieus geschrokken als ik me ging moeien. Mijn hand werd iets te groot op de kast, de paniek op zijn gezicht sprak boekdelen. Oma Oosters heeft er dan maar een boekje over gekocht met een lampje erbij.
Wij hebben het in het nederlands!!
Die Oma's toch, ze hebben zo veel ervaring. Sindsdien is hij helemaal niet bang meer van schaduw. Een goeie zet dus!
Didier Mbenga bij de Mavericks, dat deed me niet veel. Mbenga bij de Warriors nog minder eigenlijk. Maar Mbenga bij de Lakers van Phil Jackson dat spreekt toch wel tot de verbeelding. 'k Heb nu al 2 keer het boek van Phil Jackson gelezen, Sacred Hoops. Vandaar dat ik geloof (hoop) dat hij Mbenga wel naar een hoger niveau zou kunnen tillen. Hij wordt dan nog persoonlijk bijgestaan door Kareem Abdul-Jabbar, de vleesgeworden werkelijkheid van de skyhook, daar word ik dan stil van. Neemt u even tijd om zijn filmpje te bekijken. Veel succes Mr. Mbenga, geniet er van!
De bewegingsschool deze morgen heeft aan alle verwachtingen kunnen voldoen. Zico heeft zich kunnen uitleven in een spectaculair omgebouwde sporthal. Eerst was hij niet te stoppen, wachten op het beginmuziekje was moeilijk. Heel dat speelparcours ligt daar te wachten en dan mag je er nog niet mee gaan spelen, wat een marteling. Toen het muziekje weerklonk, wist hij niet waar te beginnen; een fietsparcours, klimmen op de helling van de Drie Grote rollen, de ladder over de Grote Afgrond der Vergetelheid, de Breek Mij Af Torens afbreken, kruipen over de Altijd In Beweging Baan, ballen gooien door de Hoepelde Hoepels, Les Deux Tribunes beklimmen en afdalen... Drie kwartier lang heeft hij zich tegoed gedaan aan het betere klim en klauterwerk, nog wat onwennig soms, met de hulp van zijne pa, ook wat onwennig. Sinds lang hebben we nog eens een videootje op youtube geplaatst, Zico op weg naar de GlijPlank.
Greetz
G.
PS: Deze week nog een bedrijfsbezoek bij DUVEL, dat belooft.
De eerste voorontwerpen zijn klaar. Ik voorspelde een lange tijd geleden, ten tijde van de verkoop van mijn golfke, dat er plannen broedden om het (uit)gespaarde geld nuttig te besteden. Die Ipod, waarvan toen sprake, is er nog altijd niet, ik wacht op de Iphone. Iets in mij wil altijd het leukste speelgoed, altijd beter en meer. Vandaar dat ik al enkele maanden watertand van een Iphone. Boys & toys. 't Is altijd iets.
