Ziezo, wat gedachten van een vrijdag in april...

Afgelopen donderdagnacht heb ik toch echt wel waanzinnig gedroomd. Helemaal niet te vergelijken met de droom van "kinderen voor kinderen", u weet wel die droom van ka ka kado's en hieperdepiep. Nee, het was eigenlijk afgrijselijk. Ik droomde dat ik opstond en tijdens een speciaal journaal op één zag dat in Libanon 3 atoombommen tot ontploffing waren gebracht. 'k Zag beelden van 3 paddestoelwolken en een rare vorm van paniek overmeesterde me. Mijn gedachten gingen gewoonweg alleen over mijn oerinstinct om mijn gezin te beschermen en dan vooral Zico. Wij hebben allemaal in meer of minder mate - de mensen van mijn generatie dan toch - gesproken met familie die WO II heeft overleefd. Veel hebben ons Vake of ons Moeke daar nooit over verteld, maar dat het traumatisch is geweest, is geen moeilijke vastelling. Ik droomde angst, hulpeloosheid, wanhoop... En werd wakker met een simpele gedachte: "rare droom". Meer niet, 'k had het helemaal niet ervaren als een nachtmerrie

Later op de dag, gisterenavond meerbepaald, tijdens " Zo is er maar één", zong Bart Peeters een lied van Brel, "een vriend zien huilen kan ik niet" en Stijn gaf een machtig meesterlijke versie ten berde van Doe Maars "Smoorverliefd". De muziek van gisterenavond maakte de gedachte aan die droom weer los en voor ik het wist, linkte ik alles aan een interview dat ik, god weet wanneer, ooit las met Thom Yorke. Hij had het toen over angsten met betrekking tot het lot van zijn kinderen en hoe ze hem inspireerden bij het maken van, als ik het mij goed herinner, "Amnesiac". Hoe zal Bush de wereld beïnvloeden? Die zak is een risico voor de toekomst van mijn kinderen of kleinkinderen en ik kan er niets aan doen. En dus maakte hij er maar een prachtig CD-tje over.

Allé ja, een nieuw gegeven dat ik mij nu, na twee jaar en een beetje, pas echt begin te realiseren: de liefde van een vader voor zijn kind. Moeders voelen dat eerder dan vaders en deze vader begint er dus nu aan. Graag zien kende ik al langer. Maar wat ik voel voor Zico was tot gisteren toe alleen maar onbewust aanwezig. Nu kan ik het benoemen, de liefde van een vader voor zijn kind. Het heeft mij enkele weken geleden al eens overmeesterd. Zonder schrik heb ik toen 2 kerels de levieten gelezen en van mijn erf gejaagd. Die stonden ongevraagd ons huis, een klein beetje verstand hield me dan tegen om ze niet letterlijk bijeen te vegen, of dat althans te proberen. Vroeger had ik waarschijnlijk met een pak in mijn broek gezeten, enkele weken geleden dus niet... En dan donderdagnacht die droom... En gisteren de connectie bij 't horen van mooie muziek... Vaderliefde is onvoorwaardelijk, net als broers en zussen, en ouders en grootouders. Bloedverwantschap, 't maakt me blij. En dan ben ik heerlijk gaan slapen.



Greetz

G.